Przasnyski sędzia piłkarski Radosław Trochimiuk uniewinniony po 10 latach. Oskarżano go o udział w korupcji w PZPN. [Nasz wywiad]

Po 10 latach walki o swoje dobre imię Radosław Trochimiuk, syn obecnego wicestarosty przasnyskiego, uzyskał prawomocny wyrok sądu, który uniewinnił go od zarzutu przyjęcia korzyści majątkowej w wysokości 5 tys. zł. Jak głosiła prokuratura Radosław Trochimiuk, sędziujący w kilkuset różnych meczach, w 2004 roku miał przyjąć łapówkę w zamian za zwycięstwo jednej z trzecioligowych drużyn.

W 2011 roku o szóstej rano agenci CBA zapukali do domu jego rodziców, a sędzia został oskarżony o udział w korupcji w polskim futbolu. To złamało doskonale zapowiadającą się karierę. 29-latek, który w czasie zatrzymania miał za sobą sędziowanie w meczach Ekstraklasy, a pod powiekami boiska rozgrywek Ligi Mistrzów, przez 10 lat dowodził przed sądem swojej niewinności. Choć na sprawiedliwość czekał aż do 10 marca 2021 roku, zapowiada wielki powrót do sędziowania na szczeblu centralnym. Czas ujawnić kulisy tej bulwersującej sprawy.

Możemy już nie skracać pana nazwiska do pierwszej litery i ogłosić, że zarzuty prokuratury zostały prawomocnie uznane za bezzasadne. Dziś może pan o tym otwarcie mówić, bo sprawa jest zakończona. Jakie to uczucie uzyskać sprawiedliwość?

Połowa mnie jest bardzo zadowolona, czuję ulgę, że wreszcie się udało, że prawda się obroniła. Druga połowa natomiast cały czas zadaje sobie pytanie dlaczego ja, dlaczego to wszystko trwało 10 lat? Gdzie był błąd systemu, że tak to się wszystko potoczyło?

Proszę krótko opowiedzieć, jak zaczęła się pańska przygoda z piłką nożną i sędziowaniem?

Do wieku juniora bawiłem się w granie w piłkę nożną, ale stwierdziłem, że z moimi umiejętnościami to ja raczej w ekstraklasie nie zagram, dlatego postanowiłem spróbować czegoś innego. Padło na bieganie z gwizdkiem i okazało się to strzałem w dziesiątkę. Kochałem sport, rywalizację, tu mogłem się spełniać. Zacząłem bardzo sprawnie pokonywać kolejne szczeble kariery. W międzyczasie wybuchła głośna afera korupcyjna w środowisku sędziowskim. O awanse było łatwiej; i tak, w wieku 28 lat trafiłem do polskiej elity i zostałem jednym z 16 najlepszych sędziów w Polsce i zarazem najmłodszym w tej stawce.

Sędziował pan w Ekstraklasie. W jaki sposób ta obiecująca kariera została przerwana i dlaczego?

W drugim sezonie w Ekstraklasie, w październiku 2011 roku o godz. 6 rano agenci CBA przyjechali w celu zatrzymania mnie i przewiezienia do prokuratury we Wrocławiu. Choć byłem zameldowany u rodziców, przebywałem w innym mieszkaniu z żoną i małym dzieckiem. Agenci szukali mnie w rodzinnym domu i musieli poczekać kilka minut na mój przyjazd. Zatrzymanie odbyło się w sposób pozytywny, o ile w tej sytuacji takiego określenia można użyć. Oszczędzono mi założenia kajdanek, ale podczas drogi do Wrocławia cały czas wywierano na mnie psychiczne naciski, abym do wszystkiego się przyznał. Zapowiadano, że tak będzie łatwiej dla mnie i rodziny. Wypytywano mnie o przełożonych, o głośne nazwiska, twierdzono, że teraz jest nacisk, żeby takie osoby zatrzymywać. Po dojeździe do Wrocławia prokurator stwierdził, że już dzisiaj nie ma czasu mnie przesłuchać i może to się wydarzy następnego dnia rano. Noc spędziłem w izbie zatrzymań z innymi dwoma osadzonymi, którzy byli bardziej przerażeni niż ja. „Kim ty ku…a jesteś, że cię wieźli tyle kilometrów?” – pytał jeden z nich.

Po nocy spędzonej za kratkami prokurator znalazł dla pana czas?

Następnego dnia rano wreszcie przewieziono mnie na przesłuchanie do prokuratury, w międzyczasie pierwszy raz informując mnie za jaki mecz mogę spodziewać się zarzutu i że lepiej będzie, jak się przyznam, bo tak będzie lepiej dla wszystkich. Choć dalej nie wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi i miałem nadzieję, że zaraz się z tego chorego snu obudzę, trafiłem do biura prokuratora. Ten z nogami położonymi na biurku i z uśmiechem na twarzy przedstawił mi zarzut korupcyjny. Stwierdził, że lepiej się przyznać, bo mogę przez 3 miesiące nie zobaczyć żony i 9-miesięcznego syna. W międzyczasie na miejsce dotarł mój adwokat i zaczęło się przesłuchanie. Bardzo emocjonalne, z dużą dawką złych emocji, ale tak reaguje osoba, której stawia się zarzut w związku z sytuacją, która nie miała miejsca. Po kilku godzinach wyjaśnień i odpowiedzi na wszystkie pytania widziałem na twarzy prokuratora, że moje odpowiedzi w ogóle go nie satysfakcjonują i nie zgadzają się z tym, co do tej pory ustalił. Skończyło się na poręczeniu majątkowym w kwocie 10 tys. zł i mogłem wracać do Przasnysza. Dodam, że agenci CBA do domu nie odwożą.

Sąd Rejonowy Wrocław – Śródmieście uznał, że zatrzymanie pana przez CBA było bezzasadne, podobnie jak wyznaczenie kaucji przez prokuraturę?

Mój obrońca natychmiast wniósł zażalenie na zatrzymanie i pierwszy raz w trwającej aferze korupcyjnej sąd wydał orzeczenie, że zatrzymanie sędziego było bezzasadne i oddalił wyznaczenie poręczenia majątkowego. Jak się obecnie okazało, tamten dzień był znakiem dla prokuratury, że może warto jeszcze raz przeanalizować zgromadzony materiał dowodowy. Oczywiście pan prokurator z tego nie skorzystał. A szkoda…

Prokuratura zdecydowała się na wniesienie do sądu aktu oskarżenia. Jakimi przesłankami się kierowano, jakie dowody zdaniem prokuratury świadczyły przeciw panu?

W tamtym okresie kierowano się przesłankami, że każda osoba jest na pewno winna. W moim przypadku opierano się tylko i wyłącznie na pomówieniach, zeznaniach skruszonej osoby, która decydując się na współpracę z organami ścigania, liczyła na łagodniejszą dla siebie karę i tak się później stało. Jak ustalił sąd, fakty były zgoła odmienne od tego, co przedstawiła prokuratura.

Jak pan wspomniał, proces miał charakter niemal inkwizycyjny. To pan, jako podsądny, wskazywał na okoliczności świadczące o swojej niewinności, poddał się badaniu wariografem, udowadniał, że zarzuty są bezzasadne. Tymczasem pamiętajmy, że osoba oskarżona do czasu wyroku skazującego jest uznawana za niewinną.

W 2013 roku akt oskarżenia trafił – po paru perturbacjach – do sądu w Poznaniu. Oczywiście akt oskarżenia, do którego mnie wrzucono, posiadał 7 innych oskarżonych. Pewnie po to, żeby to lepiej wyglądało i żeby za szybko się nie skończyło. Przez kolejnych kilka lat regularnie stawiałem się na wszystkie rozprawy do Poznania. Nie wszystkie z nich odbywały się ze względu na różne sprawy procesowe, ale oczywiście koszty z tego tytułu jako oskarżony musiałem ponosić ja. W czasie całego procesu wykorzystaliśmy wszystkie możliwe sposoby, aby udowodnić swoją niewinność. Zastanawiam się tylko, czy to ja powinienem udowadniać swoją niewinność? Śmiem w to wątpić. To ja walczyłem o dokonanie analizy połączeń telefonicznych, rachunków bankowych. Miała miejsce wizja lokalna, dwukrotne badanie wariograficzne. W moim przypadku było to badanie prywatne oraz zlecone przez sąd.

Pan, jeszcze na etapie procesu, poniósł karę za czyn, którego nie popełnił.

Karę za czyn, którego nie popełniłem, poniosłem w dniu zatrzymania, czyli tak naprawdę w dniu, w którym przestałem sędziować. To była najgorsza kara.

Dlaczego sprawa ciągnęła się aż 10 lat?

Trudno odpowiedzieć na to pytanie, pewnie dlatego, że tak w Polsce działają sądy. Sprawa była wielowątkowa, była duża liczba oskarżonych. Nikt nie patrzy, że któremuś z nich może zależeć na szybkim ustaleniu prawdy.

Ostatni – tym razem prawomocny – wyrok sądu zapadł niedawno, obracając w perzynę prokuratorskie zarzuty.

Tak, prawomocny wyrok zapadł 10 marca br. i zmiażdżył argumenty prokuratury. Uzasadnienia sądów rejonowego (ustne i pisemne), jak również okręgowego (na razie ustne) są dla organów ścigania powalające. Sądy w żadnym z punktów nie podzieliły argumentów prokuratury, całkowicie je odrzucając.

Czy po tym wszystkim ma jeszcze pan siłę walczyć o swoją brutalnie przerwaną sędziowską karierę? Jakie ma pan plany na przyszłość? Czy wiąże ją pan z Przasnyszem?

Rok temu, po wyroku uniewinniającym w pierwszej instancji, po konsultacji z rodziną, podjąłem decyzję, że będę walczył o swoje marzenia i o to co mi przerwano. Tak, chce mi się zrobić to po raz kolejny! Ciężkie treningi przyniosły efekt, w tym momencie jestem gotowy na powrót na szczebel Ekstraklasy. Interesuje mnie powrót tylko i wyłącznie do Ekstraklasy i taki wniosek będę w trybie natychmiastowym kierował do Polskiego Związku Piłki Nożnej. Mam nadzieję, że zasada „łączy nas piłka” dalej obowiązuje w strukturach Związku. Oczywiście, zaległości natury praktycznej spowodowane 10 latami batalii sądowej będę nadrabiał w ligach niższych, ale moim celem jest najwyższa liga w Polsce.

Czego mogę panu życzyć?

W tym momencie chyba tylko tego, żeby przy okazji meczu Ekstraklasy obok widniał komunikat sędzia Radosław Trochimiuk (Przasnysz). Wtedy będzie to oznaczało, że wróciłem tam, gdzie jest moje miejsce.

Tego panu życzę i dziękuję za rozmowę.

M. Jabłońska