WESELE FIGARA
Wesele Figara kontynuuje historię przedstawioną w sztuce „Cyrulik sewilski” Pierre’a Beaumarchais’go i operze Giovanniego Paisiella pod tym samym tytułem.
Na pierwszy rzut oka, Wesele Figara graniczy z cudem. Ostatnia ukończona włoska opera buffa w twórczości Mozarta powstała przed laty.. jedenastu ( Fałszywa Ogrodniczka 1775). Choć z pozoru Wesele Figara nie różni się niczym od współczesnych mu oper Paisiella czy Anofossiego to w istocie różni się wszytskim. Przyczyny są dwie: jedna, zakryta ludzkiemu rozumowi – geniusz Mozarta, i jedna oczywista – znakomite libretto oparte na doskonałym literackim pierwowzorze.
Całą postać i twórczość Mozarta spowija legenda sięgająca czasem malowniczej bujdy. Nic więc dziwnego, że Wesele Figara nie stanowi wyjatku. szczególnie uporczywie powraca baśń o tym, że Mozart siadł do komponowania tej opery nie mając zamówienia, a więc i pewności, że utwór zostanie kiedykolwiek wystawiony, a do tego sam wybrał zakazaną sztukę, co tylko owe wątpliwości pogłębiało. Opowieść zrodziła się w wyobraźni Lorenza da Ponte, chcącego przydać sobie sławy dworskiego czarodzieja.
Chór i orkiestra: Glyndebourne Chorus London Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Johna Pritcharda
Wykonawcy:
Figaro: Knut Skram, baryton
Zuzanna: Ileana Cotrubas, sopran
Hrabina Almaviva: Kiri Te Kanawa, sopran
Hrabia Almaviva: Benjamin Luxton, baryton
Bartolo: Marius Rintzler, bas
Marcelina: Nucci Condo, mezzosopran
Cherubin: Frederica von Stade, mezzosopran
