Jest decyzja o wszczęciu starań o beatyfikację pasjonistów z przasnyskiej wspólnoty

– W czasie ostatniej Kapituły Prowincjalnej zdecydowano o wszczęciu starań o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego siedmiu naszych braci męczenników z Działdowa – poinformowano na oficjalnym profilu Polskiej Prowincji Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa pw. Wniebowzięcia NMP.

W dniach od 4 do 10 lipca 2022 r. Instytut Pamięci Narodowej dokonał przełomowego odkrycia miejsca zdeponowania szczątków ludzkich co najmniej 8 tysięcy ofiar niemieckiego terroru. Ujawniono prawie 17 ton prochów ludzkich.

Jak przypominają Pasjoniści, 5 sierpnia 1941 roku w niemieckim obozie koncentracyjnym w Działdowie śmierć poniosło sześciu pasjonistów z przasnyskiej wspólnoty: ojciec Sylwiusz Pajewski przełożony, o. Józef Rosiński, o. Czesław Załoga, o. Laurenty Bugaj, br. Leonard Kurtowicz i br. Tadeusz Siwowski. Jeden z braci (Franciszek Antoni Glinka) zmarł wskutek brutalnego pobicia przez gestapowców kilka dni wcześniej.

….

Eugeniusz Czesław Załoga – urodził się 15 września 1914 roku. W trzynastym roku życia wstąpił jako jeden z pierwszych do Szkoły Apostolskiej p.w. św. Gabriela od M.B. Bolesnej, prowadzonej przez pasjonistów w przasnyskim klasztorze. W pobożności rywalizował z Zygmuntem Kryszkiewiczem. 14 września 1933 roku przywdział habit zakonny, oraz przyjął imię Salwator od Narodzenia Najśw. Maryji Panny – rozpoczynając tym samym nowicjat w Zgromadzeniu Męki Jezusa. Po złożeniu pierwszych ślubów (11 listopada 1934) wraz z kolegami powrócił do Przasnysza, gdzie rozpoczął studiowanie filozofii. Studia te trwały rok, po tym czasie studenci zostali przeniesieni do Sadowia, a potem do Rzymu. 3 lipca 1938 roku zostaje wyświęcony na kapłana. Do Ojczyzny powrócił dopiero w lipcu 1939 roku. Nie długo dane mu było cieszyć się kapłaństwem. Zginął mając zaledwie 27 lat.

Stefan Sylwiusz Pajewski – pochodził ze starej rodziny szlacheckiej, wywodzącej się z Pajewa pod Ciechanowem. Przyszły pasjonista przyszedł na świat 23 sierpnia 1909 roku w Przasnyszu. Dnia 14 września 1927 obłóczynami rozpoczął on nowicjat, przyjmując imię zakonne Sylwiusz od Najświętszego Sakramentu. Święcenia kapłańskie otrzymał w Rzymie 23 grudnia 1933 roku. Osiem miesięcy później powraca do Polski, gdzie pracuje jako lektor Szkoły Apostolskiej i przygotowuje się do pracy misjonarskiej. Trzy lata później został pierwszym przełożonym klasztoru w Rawie, a po pół roku, powraca do Przasnysza by objąć przełożeństwo w tamtejszej wspólnocie. Po wybuchu wojny i uwięzieniu w Działdowie zmęczony stanem ciągłego napięcia i okrutnym traktowaniem, zaczął tracić siły i podupadł na zdrowiu. Br. Franciszek Użarowski cytuje jego ostatni list, którego miał zakończyć słowami: „jak słodko jest dla Chrystusa cierpieć”.

Jan Józef Rosiński – absolwent Szkoły Apostolskiej w Przasnyszu, do Zgromadzenia przyjęty został oficjalnie w 1930 roku. 14 września rozpoczął nowicjat. Po ślubach wieczystych 15 września 1934, wyjechał na dalsze studia do Rzymu gdzie dołączył do międzynarodowego grona studentów na Monte Celio. Tam otrzymał święcenia kapłańskie. W czerwcu o. Józef wrócił do Przasnysza, gdzie poświęcił się z braku zdolności krasomówczych, pracy w konfesjonale. Gdy wybuchła wojna nie uciekał do Rawy i dalej, ale udał się do Obrytego do rodzonego brata. Po miesiącu wezwany przez o. Sylwiusza do Przasnysza podejmuje wraz z nim trud organizacji na nowo gromadzącej się wspólnoty. Został zamordowany wraz ze swoimi współbraćmi w lasku bałuckim pod Działdowem.

Mieczysław Wawrzyniec Bugaj – Kolejny alumn prowadzonej przez pasjonistów Szkoły Apostolskiej. Nowicjat rozpoczął razem z Zygmuntem Kryszkiewiczem i Czesławem Załogom dnia 14 września 1933 roku. Studiował podobnie jak o. Czesław w Przasnyszu a potem także w Rzymie. Po powrocie do Przasnysza w lipcu 1939 roku zmierzał serio zabrać się do pracy nad uświęceniem siebie i innych. W czasie wojny zastępował aresztowanego proboszcza w Janowie. W 1940 roku przyjeżdża do Przasnysza, na czas by wraz ze współbraćmi w środę przed niedzielą palmową 1941 roku rozpocząć drogę krzyżową z Działdowskim obozie.

Br. Franciszek Antoni Glinka – Urodził się w Szygech pod Różanem 12 sierpnia 1910 roku. 15 września 1929 roku podczas obłóczyn przyjął imię Antoni od Zwiastowania Najśw. Maryi Panny. W zakonie pełnił do ślubów wieczystych posługę krawca i kwestarza. W 1933 roku należąc do wspólnoty przasnyskiej, mianowany został kustorzem alumnów. W 1936 roku został wezwany do Rzymu, gdzie chciano go przygotować do funkcji infirmarza i krawca w domu generalnym. Nie służył mu jednak włoski klimat, dlatego w lutym 1939 r. opuszcza wieczne miasto by udać się do Przasnysza. We wrześniu 1939 roku uciekał wraz z bratem Tadeuszem Siwowskim do Rawy i dalej na wschód, by w końcu wrócić do Przasnysza. Zmarł jako pierwszy z grona wywiezionych do Działdowa pasjonistów. Pod koniec lipca 1941 roku został tak brutalnie skatowany przez gestapowców, że zmarł w wyniku urazów w wieku 31 lat.

Br. Makary Tadeusz Siwowski –Do zakonu wstępuje mimo oporu rodziny 2 maja 1930 roku. Został obłóczony 7 grudnia 1930 roku w wigilię Niepokalanego Poczęcia N.M.P., przyjmując imię Tadeusz od M.B. Niepokalanej. Po złożonych rok później ślubach, pracował w Przasnyszu najpierw w kuchni, potem jako furtian, a w końcu jako kwestarz. Dwa tygodnie przed wybuchem wojny miał być przeniesiony do Rawy na miejsce brata Franciszka Użarowskiego – nie został, poprosił prowincjała by mógł pozostać w Przasnyszu. Obozową katorgę przeszedł cicho i niepostrzeżenie, zapewne boleśnie przeżył śmierć przyjaciela, br. Antoniego. W końcu sam też złożył ofiarę ze swego życia.

Br. Stefan Leonard Kuskowski – do postulatu dla braci przyjęto go 6 kwietnia 1932 roku. Po pół roku rozpoczął nowicjat przyjmując imię Leonard od P. Jezusa Ukrzyżowanego. Pierwszą profesję złożył 17 kwietnia 1934 roku. Po niej został w Sadowskim klasztorze jako kucharz. Po roku przeniesiono go jednak do Przasnysza, gdzie przez trzy lata pełnił obowiązki krawca i kwestarza. W roku 1938 posłano go na nowo otwartą placówkę w Rawie Maz. W sierpniu 1939 roku wraz z przełożonym o. Sylwiuszem udaje się z powrotem do Przasnysza. Zginął wraz z pozostałymi uwięzionymi w Działdowie pasjonistami w lasku bałuckim, najprawdopodobniej 5 sierpnia 1941 roku.