Czy dla rodziny z Przasnysza nadejdą jeszcze jasne dni?

Pani Marta Kacprzak z Przasnysza pracowała w Polskim Czerwonym Krzyżu i kierowała się maksymą, że największą wartością i radością jest pomoc ludziom. Choć sama ciężko doświadczona przez los, cierpliwie znosiła troski, które życie rzuciło na jej barki. Wraz z mężem opiekuje się niepełnosprawnym synem – Rafałem, ale dziś sama potrzebuje pomocy.

Dom przy ulicy Kaczej w Przasnyszu jest podzielony na dwie części. W małym mieszkanku, w kształcie litery L, mieszka trzyosobowa rodzina państwa Kacprzaków – małżonkowie wraz z ich niepełnosprawnym synem Rafałem. Część domu, w której mieszkają, jest nieustawna i niewielka, a pomieszczenia przechodnie i mroczne, ponieważ na dole domu znajduje się miejsce jedynie na jedno pełnowymiarowe okno. Przechodni pokój nie ma dostępu do słonecznego blasku, dlatego tonie w ciemnościach, choć żyrandol i lampka świecą tu niemal przez cały czas.

– Wprowadziliśmy się tutaj niedługo po ślubie w 1979 roku, ale dom wymagał generalnego remontu, nie było centralnego ogrzewania i bieżącej wody, którą nosiliśmy ze studni – opowiada pani Marta.

– W 1985 roku dostaliśmy zgodę na remont i przebudowę, a 6 stycznia 1986 r. zachorował nasz syn. Rafał na początku rozwijał się normalnie, był całkowicie zdrowym dzieckiem, ale w wieku 2 lat usłyszeliśmy wyrok – wirusowe zapalenie mózgu. Nasze plany, marzenia, sukcesy i nasza praca poszły wniwecz, bo skupiliśmy się na ratowaniu dziecka. Trudno opisać, co wtedy czuliśmy – czas zaczął inaczej płynąć i miałam wrażenie, że poruszam się jak w złym śnie. Lekarze w Przasnyszu niewłaściwie rozpoznali chorobę, dopiero po 2 miesiącach syn trafił do Centrum Zdrowia Dziecka, ale na pomoc było za późno; mózg syna został uszkodzony. Kiedy przywieźliśmy Rafała do domu, był niewidzący, niesłyszący, nieruszający się – niczym roślina. Nasz świat się rozpadł na tysiąc kawałków, a plany, dotyczące remontu domu, legły w gruzach.

Pani Marta pracowała w Polskim Czerwonym Krzyżu, ale po śmierci rodziców musiała zrezygnować z pracy i poświęcić się opiece nad synem. Dzięki wieloletniej rehabilitacji, prowadzonej głównie własnymi siłami, Rafał stanął na nogi i dziś – jako dorosły mężczyzna – jest w stanie funkcjonować. Jednak życie rodziny jest dalekie od normalności. Rafał cierpi na ataki padaczki z agresją, prawie nie widzi i nie słyszy, przez co wymaga niemal stałej opieki.

Walka toczy się każdego dnia

Mimo ciężkiej sytuacji pani Marta od 35 lat walczy o lepsze jutro. Z czasem udało się wyremontować dom i dobudować ganek, gdzie Rafał w ciepłe dni może spędzać czas. Choć dzięki pracy własnych rąk, udało im się urządzić, pani Marta marzy, aby niewielką sypialnię na poddaszu, gdzie śpi wraz z mężem i synem, nieco powiększyć. Chodzi o rozbudowanie istniejącego pomieszczenia. Wyburzenie ścianki działowej pozwoli na przyłączenie niewielkiej, dotychczas niezamieszkałej części poddasza o szerokości ok. 2 metrów. Pani Marta chce tam stworzyć azyl dla Rafała, który przebywając w ciasnym, ciemnym, przechodnim mieszkaniu, cierpi katusze. Niepełnosprawny, słabo widzący i nadwrażliwy na bodźce mężczyzna, potrzebuje spokojnego i widnego miejsca, gdzie będzie mógł odizolować się od nadmiaru bodźców.

Choć przez te wszystkie lata rodzina dawała sobie radę bez pomocy z zewnątrz, obecnie dotarli do ściany. Państwo Kacprzak są schorowanymi ludźmi, muszącymi przyjmować leki, aby jako tako żyć. Na liście medykamentów, przyjmowanych codziennie przez męża pani Marty, jest kilkanaście pozycji. Kobieta jeszcze 2 lata temu dorabiała, sprzątając w piekarni , ale jej pogłębiający się reumatyzm sprawił, że dłużej nie dała rady. Rzutem na taśmę, pani Marta ukończyła szkołę policealną, kształcąc się na opiekuna medycznego i asystenta osób niepełnosprawnych, ale choć wiedza przydaje jej się do pomocy Rafałowi, ze względu na stan zdrowia nie jest w stanie dorabiać. Jeszcze przed pandemią jej mąż pracował jako ochroniarz, ale wraz z nastaniem koronawirusa został zwolniony. Każde z nich ma nieco ponad 1 000 zł emerytury.

– Rafał, ze względu na ataki padaczki, wymaga stałej opieki, ale przed pandemią jako tako dawaliśmy sobie radę. Oboje dorabialiśmy do emerytury – mąż na noce, ja rankiem i wieczorami, wymienialiśmy się w opiece. Teraz wszystko się zmieniło, dotarliśmy do kresu sił, bez pomocy nie ruszymy z miejsca – opowiada ze łzami w oczach kobieta.

Sądowa batalia o zasiłek

Rodzina od dwóch lat walczy o zasiłek opiekuńczy, którego MOPS nie przyznał. Samorządowe Kolegium Odwoławcze przyznało MOPS-owi rację, ale waleczna kobieta nie dała za wygraną i zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który przyznał Rafowi świadczenie. Niestety SKO odwołało się od korzystnego dla rodziny wyroku, a sprawa trafiła przed oblicze NSA. Ten przed kilkoma dniami postanowił o przywróceniu wsparcia, ale aby je otrzymać, pani Marta musiała zawiesić pobieranie emerytury.

Sytuacja materialna rodziny wciąż nie wygląda dobrze, ponieważ państwo Kacprzakowie spłacają pożyczkę zaciągniętą na przystosowanie łazienki do potrzeb niepełnosprawnego syna. Po skorzystaniu z tzw. wakacji kredytowych, związanych z pandemią, bank, zamiast wydłużyć okres spłaty zadłużenia, podniósł miesięczną ratę z 500 do 800 złotych miesięcznie, co ciągnie rodzinę na finansowe dno. Choć dają sobie jakoś radę, o powiększeniu pokoju na poddaszu nie mogą myśleć.

– Nie zostało nam już wiele lat, ale wiem, że kiedy nie starczy nam sił, opiekę nad Rafałem przejmie nasza córka. Chciałabym zostawić Rafałowi ten widny pokoik na poddaszu, gdzie miałby swoją enklawę i spokój, którego tak bardzo potrzebuje. Choć nasz dom z ruin wznosiliśmy własnymi rękami, dziś nie mamy nawet siły zbudować kojca dla psa, który jest pocieszycielem Rafała, ale czyni szkody w ogródku. Nasz łatany doraźnie dach także wymaga wymiany. Nie prosimy o wiele, zadowolimy się używanymi materiałami budowlanymi i pomocą, ale bez udziału dobrych ludzi niczego nie zrobimy – dodaje pani Marta.

Szczęśliwe mamy w powiecie przasnyskim grono wspaniałych ludzi o otwartych sercach, wrażliwych na ludzką krzywdę. Choć wiemy, że potrzeb jest wiele, a ręce wolontariuszy są urobione po łokcie, może uda się jakoś dopomóc tej rodzinie, tak boleśnie doświadczonej przez los? Naprawdę nie trzeba wiele, aby rozjaśnić ich życie i pozwolić uwierzyć w to, że dobre chwile mogą nadejść.

M. Jabłońska