Budowa zalewu w Przasnyszu ma szansę powodzenia? Sprawdziliśmy

Przed kilkoma tygodniami starosta przasnyski Krzysztof Bieńkowski pochwalił się planem wybudowania w Przasnyszu zbiornika retencyjnego o powierzchni 3,5 ha. Plan jest śmiały i ambitny, bowiem zalew miałyby zaprojektować i wybudować Wody Polskie, co pozwoliłoby na oszczędności w kasie starostwa. Powiat chce przekazać grunt, poczekać aż Wody Polskie zrealizują inwestycję, a następnie działka z zalewem miałaby wrócić do powiatu. Sprawdziliśmy, czy zamierzenie ma szanse powodzenia.

Przypomnijmy, że budowa zalewu w Przasnyszu o powierzeni kilkudziesięciu hektarów była planowana od lat. Nowe władze powiatu wycofały się z realizacji zamierzenia poprzednika, w zamian deklarując wsparcie gminy Przasnysz w rewitalizacji zalewu w Karwaczu. W 2019 r. oba samorządy podpisały deklarację o współpracy przy opracowaniu dokumentacji projektowej, obejmującej dostosowanie podprzasnyskiego zalewu do celów rekreacyjno – wypoczynkowych. Choć na inwestycję planowano pozyskać dotację zewnętrzną, starostwo zadeklarowało aż 75% wkładu własnego. Prace wstępne miały zakończyć się w 2023 r., ale w sprawie nic się nie dzieje, stąd wnioskujemy, że marzenia o rewitalizacji karwackiego zbiornika nie będą miały szansy ziścić się w tej kadencji.

Niedawno okazało się, że starosta przasnyski Krzysztof Bieńkowski ma inny śmiały plan, obejmujący budowę zbiornika retencyjnego za DPS na Rudzie w Przasnyszu, zlokalizowanego na gruncie, należącym do powiatu. Jak deklaruje włodarz, podpisano już umowę z projektantem oraz list intencyjny z Wodami Polskimi. Sprawdziliśmy szczegóły i okazuje się, że również ten plan może nie wypalić.

Oto dlaczego:

List intencyjny z Wodami Polskimi w sprawie działań na rzece Węgierce istotnie został podpisany. Stało się to w październiku 2020 r. kiedy zawarto trójstronne porozumienie obejmujące Powiat, Miasto i Wody Polskie. Porozumienie dotyczyło przebudowy cieku Węgierki, budowy zbiornika retencyjnego na obszarze miasta i gminy Przasnysz oraz budowy ścieżki edukacyjnej wzdłuż rzeki na terenie Przasnysza. List powstał z inicjatywy władz miasta w ramach programu „Rozwój Lokalny” i starań o pozyskanie Funduszy Norweskich, które jak wiemy skończyły się fiaskiem. Co więcej, jak zapisano w dokumencie: „List stanowi wyraz dobrej woli każdej ze stron i nie tworzy żadnych zobowiązań”.

Po drugie, powiat deklaruje, że: „3 grudnia w Starostwie Powiatowym w Przasnyszu doszło do podpisania umowy z firmą projektową, na mocy której zostanie wykonana dokładna koncepcja budowy zbiornika retencyjnego. Koncepcja zostanie przedstawiona Wodom Polskim, które zajmą się opracowaniem projektu budowlanego”.

Niestety, chyba nic z tego, ponieważ Wody Polskie w odpowiedzi na nasze pytania odparły, że to powiat opracowuje zarówno koncepcję, jak i dokumentację projektową, na podstawie której będzie możliwa realizacja projektu. Jak podkreślono, Wody Polskie na tym etapie udzielają jedynie wsparcia merytorycznego.

Starosta oczekuje, że to Wody Polskie wybudują zbiornik, co pozwoli na oszczędności w kasie powiatu. Jak wynika z odpowiedzi Wód Polskich, inwestorem zalewu – o ile taki powstanie – może być Skarb Państwa. Co więcej, na razie nie może być mowy o podaniu choćby orientacyjnego terminu realizacji inwestycji.

Rozbieżności nie ma za to w kwestii jednego punktu planu. Obie strony stoją na stanowisku, że w razie budowy zbiornika konieczne będzie przekazanie powiatowego gruntu Wodom Polskim. Powiat uściśla, że „Grunt na czas realizacji inwestycji byłby przekazany Wodom Polskim, a następnie po wykonaniu wszelkich robót budowlanych wróciłby do powiatu, który utrzymywałby obiekt. Zalew pełniłby przede wszystkim funkcję retencyjną, ale po uzyskaniu pozytywnej opinii sanepidu można starać się, by pełnił również funkcję rekreacyjną”.

Choć gorąco kibicujemy pomysłowi starosty i trzymamy kciuki za jego powodzenie, nauczeni wcześniejszymi doświadczeniami, plany powiatu traktujemy z rezerwą. Zgodnie z deklaracją starosty, koncepcja zbiornika powinna być gotowa w połowie 2022 r. Co będzie dalej? Zweryfikuje czas.

M. Jabłońska