Czas: 100min.

Gatunek: Muzyczny

Produkcja: Hiszpania

Premiera: 2010

Reżyseria: Carlos Saura

Scenariusz: Carlos Saura

Carlos Saura odkrywa w kolejnej części swojej muzycznej podróży tajemniczy i uwodzący świat kultury flamenco. Za zdjęcia odpowiedzialny był trzykrotny zdobywca Oscara – Vittorio Storaro. To drugi film Saury poświęcony flamenco. W tej odsłonie obok dźwięków równie ważną rolę gra hiszpańskie malarstwo, stanowiące istotne tło scenograficzne. Saura zaprosił do współpracy nie tylko znanych i cenionych artystów starego pokolenia jak Paco de Lucia, Manolo Sanlúcar, Tomatito y José Mercé ale i przedstawicieli nowego nurtu tradycyjnych andaluzyjskich rytmów. Ekran wypełnili dźwiękami między innymi Eva Yerbabuena, Sara Baras, Israel Galván, Estrella Morente, Niña Pastori, Miguel Poveda, Farruquito, Rafael Estévez & Nani Paños, Montse Cortés czy Rocío Molina.

Z wizytą w Andaluzji

autor: Dorota Kostrzewa

Taki muzyczny analfabeta, jak ja, nie powinien podejmować się oceniania kompozycji w filmie Carlosa Saury, ani nawet ich wykonania. Jedyne, co mogę zrobić, to opisać „Flamenco, flamenco„ z perspektywy prostego człowieka, który nęcony obietnicą podróży w „uwodzący świat kultury flamenco”, oczekuje co najmniej klimatycznej historii zagłębionej w dźwiękach typowych dla andaluzyjskiego folkloru.

To trzeba zaznaczyć już na samym początku – w filmie Saury nie ma żadnej fabuły. Jeśli reżyser opowiedział w nim jakąkolwiek historię, zrobił to wyłącznie za pomocą muzyki, tańca i obrazu. „Flamenco, flamenco„ to zbiór utworów odgrywanych jeden po drugim. Niemal wszystkie są bardzo proste (śpiew do rytmu wybijanego rękoma albo butami na obcasach), a przy tym emocjonujące i ekspresyjne. Przeważają w nich rzewne opowieści o miłości z nawiązaniami do przyrody, np.: „Sevilla i Jerez są ósmym cudem świata w ogrodzie moich marzeń”, „Zapomnieć cię i nie pragnąć?! Niech lepiej ziemia mnie pochłonie, niech ziemia mnie pochłonie” albo „Gdy śpisz sama, twarz piękniejszą masz od brzasku”. Tancerki wykonujące tradycyjne tańce są najpiękniejszym elementem utrwalonego przez Saurę spektaklu – wyglądają, jakby były niesione przez muzykę, jakby ich ciało poruszane było przez wygrywane w tle dźwięki. I nie mogę nie dodać, że gdyby nie one, „Flamenco, flamenco„ byłoby równie wciągające, co oglądanie Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu.

Na osobach znających się na rzeczy takie nazwiska jak Paco de Lucia, Manolo Sanlúcar czy Tomatito y José Mercé, muszą robić wrażenie i to zdecydowanie do nich kierowany jest film. Pozostali, którzy wybiorą „Flamenco, flamenco„ z kinowego repertuaru z czystej ciekawości, raczej nie odkryją za sprawą twórcy „Fados” swojej nowej pasji. Saura przygotował  elitarny pokaz dla zaangażowanych miłośników hiszpańskich rytmów i właśnie w takich kategoriach należy jego najnowszy film odbierać. Choć piękny, zdecydowanie nie dla wszystkich.

Carlos Saura

Carlos Saura zaczynał jako fotograf w wieku osiemnastu lat. Lata od 1952 do 1963 spędził w Instytucie Kinematografii w Madrycie, najpierw jako student, potem jako wykładowca i nakręcił kilka filmów krótkometrażowych, między innymi film dokumentalny o starszym bracie, Antonio. Jego kolejne prace, jako artysty niezależnego, nad filmami przeciwstawiającymi się reżimowi generała Franco, wpędzały go w nieustanne problemy z cenzurą. Jego związek z Geraldine Chaplin, żoną i źródłem natchnienia, przetrwał nie więcej, niż dziewięć nakręconych kolejno filmów na przestrzeni jedenastu lat, od „Peppermint Frappe” po „Los Ojos Vendados”. Wkrótce rozpoczął serię filmów inspirowanych muzyką: „Blood Wedding” i „Carmen”, w których Antonio Gades wystąpił jako choreograf i tancerz, „El Amor Brujo” i „Ay, Carmela!” Manuela de Falli, adaptacje klasycznych operetek hiszpańskich i „Flamenco”. Powstanie „Tanga” świadczy o jego niesłabnącym oddaniu dla tego gatunku. W czasie swej czterdziestoletniej kariery zdobył szereg nagród, między innymi Specjalną Nagrodę Jury w Cannes z 1976 roku za „Cria Cuervos”, Złotego Niedźwiedzia na Festiwalu Berlińskim w 1981 roku za „Deprisa, Deprisa”, dwie nagrody Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą reżyserię „La Caza” w 1966 roku i „Peppermint Frappé” w 1967. Film „Ay, Carmela!” został nagrodzony dwiema nagrodami Goya (hiszpańska narodowa nagroda filmowa) za najlepszą reżyserię i najlepszą adaptację (tę wraz z współscenarzystą Rafaelem Azcona). Jego film „Taxi” został zauważony na Festiwalu w San Sebastian w 1996 roku. W 1997 roku otrzymał też nagrodę dla najlepszego reżysera na Światowym Festiwalu Filmowym w Montrealu za „Pajarico”. Poza i ponad charakterystycznymi dla niego obsesjami – śmiercią, samotnością, rozpadem rodziny, skutkiem wywieranym przez sny i wspomnienia na rzeczywistość – obszerna filmografia Saury daje świadectwo jego wielkiej wszechstronności i szerokiemu kręgowi zainteresowań, wśród których muzyka i taniec zajmują poczytne miejsce.

2014

FILMY:

• 33 días

   2010

• Flamenco dziś
• Flamenco, flamenco
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Nagroda Publiczności oraz 1 inną nominację

6,9  2009

• Ja, Don Giovanni
• Io, Don Giovanni

6,1  2007

• Fados
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Goya oraz 1 inną nominację

7,2  2005

• Iberia
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Goya

7,3  2004

• Siódmy dzień
• El Séptimo día
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Goya

7,0  2002

• Salomé

7,6  2001

• Buñuel i stół króla Salomóna
• Buñuel y la mesa del rey Salomón
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Muszla

6,5  1999

• Goya en Burdeos

7,2  1998

• Tango
• Tango, no me dejes nunca

7,7

• Esa luz!

10  1997

• Ptaszek
• Pajarico

7,8  1996

• Taxi
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Muszla

7,6  1995

• Flamenco (de Carlos Saura)

7,9  1993

• Zniewaga
• ¡Dispara!

6,7  1992

• Południe
• El Sur

8,3

• Maraton
• Marathon

9,2

• Sevillanas

7,7  1990

• Aj, Carmela
• Ay, Carmela!
• za ten film otrzymał nagrodę Goya

7,1  1989

• Ciemna noc
• La Noche oscura
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złoty Niedźwiedź

6,6  1988

• El Dorado
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Palma

7,3  1986

• Czarodziejska miłość
• El Amor brujo

7,3  1984

• Szczudła
• Los Zancos
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złoty Lew

7,6  1983

• Carmen
• za ten film otrzymał nagrodę Złota Palma oraz 2 inne nagrody i 2 nominacje

7,9  1982

• Antonieta

6,1

• Słodkie godziny
• Dulces horas

7,2  1981

• Szybciej, szybciej
• Deprisa, deprisa
• za ten film otrzymał nagrodę Złoty Niedźwiedź

5,7

• Krwawe gody
• Bodas de sangre

7,8  1979

• Mama ma sto lat
• Mamá cumple cien años
• za ten film otrzymał nagrodę Nagroda Specjalna Jury

7,8  1978

• Z przewiązanymi oczami
• Los Ojos vendados
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Palma

6,8  1977

• Elizo, życie moje
• Elisa, vida mía
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Palma

7,7  1976

• Nakarmić kruki
• Cría cuervos
• za ten film otrzymał nagrodę Technical Grand Prize oraz 1 inną nagrodę i 2 nominacje

8,1  1974

• Kuzynka Angelica
• La Prima Angélica
• za ten film otrzymał nagrodę Nagroda Jury oraz 1 nominację

7,9  1973

• Anna i wilki
• Ana y los lobos
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Palma

8,1  1970

• Ogród rozkoszy
• El Jardín de las delicias

7,5  1969

• Kryjówka
• La Madriguera
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złoty Niedźwiedź

7,3  1968

• Stres we troje
• Stress-es tres-tres

7,9  1967

• Mrożony peppermint
• Peppermint Frappé
• za ten film otrzymał nagrodę Srebrny Niedźwiedź oraz 2 nominacje

7,8  1966

• Polowanie
• La Caza
• za ten film otrzymał nagrodę Srebrny Niedźwiedź oraz 1 nominację

5,5  1964

• Lament dla bandyty
• Llanto por un bandido
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złoty Niedźwiedź

6,8  1960

• Los Golfos
• za ten film otrzymał nominację do nagrody Złota Palma

7,5  1958

• Cuenca
• za ten film otrzymał nagrodę Wyróżnienie Specjalne

9,3  1957

• Niedzielne popołudnie
• La Tarde del domingo

9,0  1956

• Potok Manzanares
• El Pequeño río Manzanares

8,3